រឿងខ្លី
យប់មិញ
សួស្តីឆ្នាំថ្មី!ឆ្នាំចាស់ផ្លាស់ចេញទៅ ឆ្នាំថ្មីក៏ចូលខ្លួនមកជំនួស។ក្រោយពេលដែលឆ្នាំចាស់បានពាំនាំនូវអ្វីៗដែលជារបស់ចាស់ទៅផុតអាចរាប់បានថាឆ្នាំចាស់បាននាំគ្រឿងមន្ទិលសៅហ្មងសង្ស័យទាំងឡាយទាំងពួងចេញពីរាងកាយរបស់មនុស្សអស់ទៅ ទាំងនេះជាពរទាំងឡាយដែលមនុស្សម្នាទាំងអស់តែងតែបានទទួលពីគ្នាទៅវិញទៅមក ទោះជាពួកគេនៅត្រើយម្ខាងមហាសមុទ្រក៏ដោយ។ សំរាប់រូបខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានទទួលសព្វសាធុការពរទាំងនេះពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំតាមរយៈខ្សែទូរស័ព្ទដូចគេឯងដែរ... ដឹងដែរថាអ្វីៗបានកន្លងផុតទៅតាមដំណើររបស់វា តែឆ្នាំចាស់បានបន្សល់ទុកនូវអាកាសធាតុក្តៅដុតកំលោចភពផែនដី ដដែល វាក្តៅរហូតធ្វើឲ្យស្មៅ និងបុប្ផាជាតិទាំងឡាយដែលទើបតែទទួលដង្ហើមរស់ក្រោមដំណក់ព្រះ ភិរុណអំណរឆ្នាំថ្មីនោះរលត់សង្ខាទៅវិញគួរឲ្យអនិច្ចា...
អាកាសធាតុក្តៅរហូតដល់ខ្ញុំមិនអាចធ្វើការ ឬអានសៀវភៅនៅក្នុងអន្តេវាសិកដែលគ្មានម៉ាស៊ីនត្រជាក់បាន។ រាប់តាំងតែពីថ្ងៃវីរៈឡើងស័កមករហូតមកដល់ថ្ងៃនេះវាបានរំលងហូសពីបីថ្ងៃទៅហើយ។កិច្ចការដែលជាលទ្ធផលចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំខំសន្សំវាជិតប្រាំមួយឆ្នាំនោះក៏កំពុងបញ្ចប់ដែរ។ ខ្ញុំអង្គុយសរសេរ សារណាជាងពីរសប្តាហ៍មកហើយក្រោមប្រធានបទដែលលំបាកហើយថ្មីសម្រាប់ការស្រាវជ្រាវពេលនេះទៀតផង តែខ្ញុំនឹងធ្វើវាឲ្យបានល្អបំផុតព្រោះវាយានចុងក្រោយដែលនាំខ្ញុំទៅពាក់អាវធំ និងមួកសំយ៉ាបធំ ឈរនៅមុខនាយករដ្ឋមន្រ្តី ឬប្រធានរដ្ឋលាវទទួលយកកូនសៀវភៅមួយក្បាលសរសេរជាអក្សរធំៗថា "បរិញ្ញបត្រ”។
ថ្ងៃអាទិត្យទី១៩ ខែមេសា២០០៩, ក្រោយពេលទទួលទានអាហារពេលល្ងាចរួច ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងដូចជាខ្វះអ្វីម្យ៉ាងក៏មិនដឹង, បាយល្ងាចនេះក៏មិនសូវជាឆ្ងាញ់ពិសាប៉ុន្មានដែរ។ ខ្ញុំចាប់ច្រាស់ដូសធ្មេញចូល ទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកដូសធ្មេញរួចដើរចូលក្នុងបន្ទប់គេង។
ប្រះកាយដល់គ្រែខ្ញុំចាប់សៀវភៅមួយក្បាលបើកមើលបានពីរបីទំព័រឃើញខិតប័ណ្ណឃោសនារបស់ក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទ ដែលសរសេរឃោសនាពីការចុះតម្លៃក្នុងការហៅចេញទៅបរទេសក្នុងពេលចូលឆ្នាំថ្មី។ ខ្ញុំក៏ចុះពីរអន្តេវាសិកតម្រង់ទៅហាងទូរស័ព្ទមួយកន្លែងនៅក្បែរអគារស្នាក់នៅរបស់និស្សិតនារីដើម្បីទូរស័ព្ទទៅលេងមិត្តភក្តិនៅឯស្រុកខ្មែរ...
ខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅលេងប៉េអិល ដែលជាមិត្តសម្លាញ់របស់ខ្ញុំ។ យើងទាំងពីរនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នាយ៉ាងសប្បាយប្រមាណម្ភៃនាទី។ មិនទាន់ទាំងសន្ទនាអស់ចិត្តផងស្រាប់តែទូរស័ព្ទត្រូវរំខានធ្វើឲ្យការសន្ទនា ត្រូវកាត់ ផ្តាច់។ ខ្ញុំហៅឲ្យម្ចាស់ទូរស័ព្ទមកគិតលុយ ខ្ញុំដាក់ទូរស័ព្ទចុះស្រាប់តែទូរស័ព្ទជ្រុះពីកន្លែងដំកល់ ខ្ញុំប្រញ៉ាប់លូកដៃទៅជ្រើសទូរស័ព្ទស្រាប់តែឮវាចាដ៏ពិរោះចេញមក៖
...?” ឮបែបនេះខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត ព្រោះមិនបានឮម្ចាស់ផ្ទះនេះនិយាយបែបនេះដាក់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំងើបឡើង វង់ភ័ក្ត្រដ៏ប្រិមប្រិយរបស់នារីអាយុប្រមាណម្ភៃប្រាំឆ្នាំ សក់នាងក្រហមស្រាលដូចបារាំងកាត់អាស៊ីញញឹមមកខ្ញុំ... ខ្ញុំគ្មានអ្វីត្រូវនិយាយមានតែញញឹមទៅវិញក្នុងបំណងមិនឲ្យនាងខឹងព្រោះខ្ញុំធ្វើឲ្យជ្រុះទូរស័ព្ទ៖
“បាទឈប់ហើយ! ប៉ុណ្ណឹងបានហើយថ្ងៃក្រោយសឹមមកទៀត...”
ស្រ្តីក្នុងសភាពសិចស៊ីបន្តិចបង្ហាញល្វែងលើឡើងម៉ត់ខៃដូចក្រមុំទើបចេញពីម្លប់កំពុងសំឡក់មកខ្ញុំក្នុងសភាពខ្នាញ់កក្រឿតធ្មេញហើយបន្លឺជាសំនួរមករកខ្ញុំ៖
“ចូលឆ្នាំទៅលេងឯណា ម៉េចមិនឃើញមកលេងក្បែរៗនេះផង... ឆ្នាំនេះគ្មាននរណានៅជាមួយទេក្មេងៗទៅលេងមឿងហ្លួងអស់ឥឡូវនៅមិនទាន់ឃើញមកម្នាក់សោះ...” ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តហេតុអ្វីបានជានារីម្នាក់នេះចាំបាច់និយាយបូរបាច់រៀបរាប់ពីរឿងខ្លួនឯងឲ្យអ្នកដ៏ទៃស្តាប់ធ្វើអ្វី? បានឱកាសខ្ញុំក៏ផ្តើមនិយាយលេងជាមួយនាងបន្តិចព្រោះអាចចំនេញមិត្តថ្មីម្នាក់ទៀតក៏អាចថាបាន។
“ចុះអ្នកនាងគ្មានគ្រួសារទេអី... ហើយអ្នកបងម្ចាស់ផ្ទះនេះត្រូវជាអ្វីនឹងអ្នកនាងដែរបាទ?” ខ្ញុំសួរទៅនាងដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍នូវអាថ៌កំបាំងដែលពេលខ្លះស្រ្តីភេទចាំបាច់ត្រូវការលាក់បាំងនោះទេ។ នាងងាកមុខចេញហើយឆ្លើយមកខ្ញុំវិញនូវចម្លើយគួរអាណិត៖
“តាមពិតស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំនៅឯសុវណ្ណខេត្តទេ...តែពេលដែលខ្ញុំរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យខ្ញុំមានគ្រួសារ។ គាត់ជាបុរសដែលមានមុខតំណែងមានមុខមានមាត់នៅក្នុងសង្គមឡាវនេះគួរសមដែរ... ក្រោយពេលរស់នៅជាមួយគាត់បានមួយឆ្នាំមកទើបខ្ញុំដឹងថា៖ខ្ញុំជាប្រពន្ធចុងរបស់គាត់...ពេលដែលគាត់មិននៅក្នុងស្រុកខ្ញុំមិនហ៊ាននៅផ្ទះម្នាក់ឯងទេ ព្រោះប្រពន្ធរបស់គាត់ចូលចិត្តមករករឿងខ្ញុំ”ខ្ញុំមើលទៅមុខនាងគួរឲ្យអាណិតមែនទែនហើយសួរទៅនាងតិចៗថា៖
“ចុះស្វាមីរបស់អ្នកនាងពេលនេះគាត់មិនស្នាក់នៅប្រទេសឡាវទេមែនទេ?” នាងខិតមកជិតខ្ញុំខ្ញុំព្យាយាមកិលចេញឆ្ងាយពីនាង... នាងមើលមកខ្ញុំ នេត្រាទាំងគូរចងមកខ្ញុំយ៉ាងមុត... ក្នុងទ្រូងរបស់ខ្ញុំច្របូកច្របល់គ្នាអស់ហើយមិនដឹងថាត្រង់ណាជាប្រអប់បេះដូងហើយត្រង់ណាជាសួតថ្លើមនោះទេ... នាងលើកកែវទឹកមកក្រេបមួយក្អឹករួចបន្ត៖
“អ្នកកម្លោះអើយ...!!! វាធម្មតាទៅហើយសំរាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ ស្នេហាបែបប្តីប្រពន្ធដូចខ្ញុំ ជាស្នេហាដែលមានតែស្រមោលក៏ថាបាន... ពេលដែលគេត្រូវការនោះ ខ្ញុំជាបុប្ផាដ៏ស្រស់សម្រាប់គេ តែពេលគេមិនត្រូវការ ខ្ញុំប្រៀបបាននឹងផ្កាក្រដាសដែលគ្មានសូម្បីតែក្លិន... ឥឡូវគាត់ទៅបរទេសជាងប្រាំខែមកហើយមួយរយៈនេះខ្ញុំរស់នៅដូចផ្កាដុះលើថ្មដែលគ្មានន្សើមអ៊ីចឹង... ខ្ញុំមកនៅជាមួយម្តាយមីងជាងពីរខែហើយ” ខ្ញុំនឹកអាណិតនាងតិចៗដែរពេលឮបែបនេះខ្ញុំលូកហោប៉ៅយកលុយមកឲ្យថ្លៃទូរស័ព្ទ៖
“សូមទោសអ្នកនាង! ខ្ញុំហៅចេញអស់ថ្លៃប៉ុន្មានដែរ?” ខ្ញុំនិយាយសួរថ្លៃទូរស័ព្ទព្រមទាំងហុចលុយបីម៉ឺនកីបទៅជាមួយផង។
“ទាំងអស់ប្រាំម៉ឺនកីប...”
“លុយខ្ញុំមិនគ្រប់ទេអ្នកនាងខ្ញុំស្លៀកខោច្រលំ ចាំបន្តិចខ្ញុំយកមកជូន” ខ្ញុំនិយាយអង្វរនាងហើយក្រោកពីសាឡុងដើរមករកបើកទ្វារចេញ បំរុងនឹងទាញទ្វារបើកស្រាប់តែរាងកាយដ៏ក្រអូប ទ្រលុកទ្រលន់ ហត្ថាដ៏ល្វតល្វន់ទាំងគូឱបចង្កេះខ្ញុំយ៉ាងណែនព្រួចស្ទើរអស់ព្រលឹងពីខ្លួន... ក្រពុំឈូកដែលជាទ្រព្យសំណព្វរបស់ស្វាមីនាងកំពុងផ្អប់ជាប់នឹងខ្នងរបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំក្តាប់មាត់យ៉ាងណែនមិនកម្រើក ឬស្រែកអ្វីទាំងអស់ ព្រោះថាបើស្រែកក្រែងឮដល់អ្នកជិតខាងឬអ្នកនៅខាងក្រោយផ្ទះ។ ខ្ញុំនិយាយតិចៗដាក់ថ្ពាល់ដ៏ក្តៅគគុកដោយកំហឹងកាមទេពផ្អឹបក្បែរត្រចៀកខ្ញុំ៖
“អ្នកនាង...! អ្នកនាង...!!! បានហើយ! ប៉ុណ្ណឹងបានហើយណ៎ា! កុំធ្វើបែបនេះប្រយ័ត្នមានមនុស្សមកឃើញណា៎! លែងខ្ញុំ... ខ្ញុំប្រញ៉ាប់ទៅយកលុយមកជូនអ្នកនាង” នាងមិនបានស្តាប់ការអង្វរករបស់ខ្ញុំសូម្បីបន្តិច នាងបង្វែរខ្ញុំមករកនាងរួចឱបខ្ញុំយ៉ាងណែនហើយខ្សិបស្រាលៗដាក់ត្រចៀកខ្ញុំថា៖
“ខ្ញុំមិនត្រូវការប្រាក់បន្តិចបន្តួចរបស់អ្នកនោះទេ... គឺរូបអ្នកនោះអី ដែលជាតម្រូវការរបស់ខ្ញុំ... យើងមិនបានដើរលេងពេលចូលឆ្នាំថ្មីយើងលំហែរកាយនៅទីនេះក៏បានដែរ...”
ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងពេលដែលនាងនិយាយបែបនេះ ហើយតបទាំងរដិបរដុបរញីរញ័រ៖
“កុំអីអ្នកនាង... ខ្ញុំខ្លាចបាប ខ្លាចរការដែក! អ្នកនាងកុំធ្វើបែបនេះអី!”
“កុំបារម្ភអី... នៅឲ្យស្ងៀមៗទៅបានហើយ...”
នាងអូសរាងកាយដែលគ្មានវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំផ្តួលចោលលើសាឡុង ហើយមកបង្វែរស្លាកដែលព្យួរជាប់នឹងទ្វារកញ្ចក់ជា ”Close Service” រួចទាញបិទវាំងននមួយជាន់ទៀតលើកញ្ចក់រ៉ាយបាន់ព័ណ៌ខ្មៅដែលអាចមើលឃើញតែពីក្នុងទៅខាងក្រៅ។ ពេលនេះរូបខ្ញុំប្រៀបបាននឹងកូនចៀមនៅក្នុងចង្កូមរបស់រាជសីអញ្ចឹង។ នាងហូតថតតុទាញយកសោរផ្លាស្ទិកឃ្លុំ មកចងដៃទាំងពីររបស់ខ្ញុំជាប់នឹងជើងតុពុទ្ធោអ្វីៗរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបំផ្លាញដោយសារស្នាដៃរបស់នារីម្នាក់នេះហើយ។ ខ្ញុំបិទភ្នែកមិនចង់ឃើញនូវអ្វីៗទាំងអស់ បើនឹងស្រែករកជំនួយក៏គ្មានផ្លូវដែរ ព្រោះកញ្ចក់បិទជិតអស់ ហើយពេលនោះក៏យប់ជ្រៅណាស់ហើយដែរ... ខ្ញុំគិតខ្លួនឯងថាបូជាសាច់ស្រស់ឈាមស្រស់ឲ្យទៅខ្លាចាស់ដាច់ចំនីមួយក្បាលនេះទៅចុះ!
ប្រមាណមួយម៉ោងក្រោយមកខ្ញុំបើកភ្នែកដឹងខ្លួន ខំប្រឹងបំរះរួចពីក្រោមការសង្គ្រប់របស់នារីម្នាក់នោះហើយច្រានរាងកាយអាក្រាតរបស់នាងដែលស្នូកស្នឹងគ្មានដង្ហើមចេញពីទ្រូងរបស់ខ្ញុំ។ ម្តងនេះរួចខ្លួនហើយខ្ញុំម្នីម្នារត់ចេញពីវិមានគម្រក់នោះមួយរំពេច។ មកដល់កន្លែងស្នាក់នៅខ្ញុំចូលទៅដេកមិនមាត់ករកនរណាម្នាក់ឡើយ នឹកហូសចិត្តមិនគួរណាបណ្តោយខ្លួនឲ្យធ្លាក់ក្នុងរណ្តៅអវចីបែបនេះសោះ។
ស្អែកឡើងថ្ងៃថ្មី... ខ្ញុំក្រោកពីដំណេកយឺតព្រោះយប់ម៉ិញត្រូវទារុណ្ឌកម្មខ្លាំងពេក។ ខ្ញុំក្នុងសភាពងងុយនៅឡើយស្រាប់តែមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់មកដល់ហើយនិយាយពីរឿងឃាតកម្ម។
“យប់ម៉ិញមានគ្នាយើងទៅទូរស័ព្ទនៅហាងក្បែរផ្លូវចូលមហាវិទ្យាល័យឬទេ” ឮសំនួររបស់មិត្តខ្ញុំសួរទៅគេដោយក្តីសង្ស័យ៖
“មានរឿងអ្វីកើតឡើងមកសួរទាំងព្រហ៊ាមបែបនេះ យ៉ាងម៉េចហៅចេញមិនបានមែនទេ?”
“ទេ! មិនមែនអញ្ចឹងទេណា៎! ស្រីស្អាតដែលឮថាប្តីរត់ចោលនោះ យប់ម៉ិញត្រូវគេប្លន់ រំលោភហើយសម្លាប់បំបិទមាត់ទៅហើយ” មិត្តភក្តិនិយាយដូចជាច្បាស់ណាស់អ៊ីចឹង ឮដូចនោះខ្ញុំស្ទើរតែធ្លាក់ថ្លើម ហើយដេកបន្ត។
“សំលាប់!!! សម្លាប់យកទ្រព្យឬគំនុំ...? សំនួរមួយថ្មីក៏បានផ្ទុះឡើងដោយមិត្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់ផ្សេងទៀត។
“ប្លន់យកទ្រព្យធ្វើអ្វី បើម្ចាស់ទ្រព្យស្រស់ម្លឹងៗ ហើយដាច់ប្តីច្រើនឆ្នាំហើយ”
“ចោរមួយក្រុមនោះរំលោភនាងរហូតស្លាប់ឯណោះ ហើយបានបន្សល់ទុកសោរឃ្លុំផ្លាស្ទិកនៅកន្លែងកើតហេតុទៀតផង តែដូចជាគ្មានស្លាកស្មាមបន្តិចសោះឡើយ”
សម្តីរបស់ពួកគេធ្វើឲ្យខ្ញុំភ័យទៅៗ ខ្ញុំដើរចូលបន្ទប់ទឹកលប់លាងសំអាតខ្លួន ខ្ញុំបើកទឹកឲ្យហូរស្រោចរាងកាយ”ពេលនេះអញគ្មានផ្លូវទៀតទេ... ... គឺនាងទេដែលធ្វើបែបនេះ... បង្ខំរហូតដល់គាំងបេះដូងស្លាប់លើបង្គង តាំងពីក្មេងមកខ្ញុំមិនធ្លាប់មាននរណាធ្វើទារុណ្ឌកម្មខ្ញុំដូចនាងនេះទេ។ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីទៀត ពេលនេះរៀនក៏មិនទាន់បានសញ្ញាបត្រ... ប្រហែលជាគេចមិនរួចពីសម្នាញ់ច្បាប់ទេមើល៍ទៅ!” ខ្ញុំនិយាយក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក។
បន្ទប់ពីមរណភាពរបស់ស្រីកាមក្រាស់ម្នាក់នោះបានមួយសប្តាហ៍ក៏នៅតែគ្មានភស្តុតាងចាប់ឃាតកបានដែរ។ ខាងសមត្ថកិច្ចកំពុងសាកសួររកភស្តុតាងគ្រប់ច្រកល្ហក។
“អាឡូ! សូមទោស! លោកប្អូនឈ្មោះវណ្ណីមែនទេ?” ខ្ញុំចម្លែកក្នុងចិត្ត ហេតុអ្វីបានជាមានលេខដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ហៅមកខ្ញុំហើយសួរដូចជាស្គាល់ខ្ញុំច្បាស់ម្លេះ។
“មែនហើយបងប្រុស! ខ្ញុំឈ្មោះវ
“គ្មានការងារអ្វីទេ! ឥឡូវលោកស្នាក់នៅឯណាដែរ វណ្ណី ខ្ញុំអាចជួបលោកបានទេ?”
“បាទ! បានលោកបង! ខ្ញុំស្នាក់នៅដុងឌុក លោកអាចមកជួបខ្ញុំបានប្រមាណម៉ោង១១ថ្ងៃត្រង់ស្អែក” ខ្ញុំគិតថាពួកគេច្បាស់ជាអ្នកមកសាកសួររឿងស្លាប់របស់ស្រ្តីម្នាក់នោះជាមិនខាន ខ្ញុំនឹងបង្វែរដានឲ្យពួកគេមករកខ្ញុំក្រោយពេលខ្ញុំឡើងយន្តហោះម៉ោង១០ថ្ងៃស្អែក។ មិនទាន់ទាំងដាក់ទូរស័ព្ទចុះផងស្រាប់ឮសម្លេងរថយន្តមកចតនៅជាន់ក្រោមនៃអគារស្នាក់នៅ។
“នេះជាបន្ទប់របស់វណ្ណីមែនទេ?”
“មែនហើយ វណ្ណីនៅខាងក្នុងបន្ទប់... មានការអ្វីលោក?” សុធីរសួរទៅប៉ូលិសតែពួកគេមិនឆ្លើយមានតែសម្រុកចូលមក។ ខ្ញុំបម្រុងនឹងបើកទ្វារហើយគេចទៅខាងក្រោយ ដឹងអីទ្វាររបើកខ្លួនឯង។
“សូមទោស! លោកគឺវណ្ណីមែនទេ!” កងកំលាំងសមត្ថកិច្ចម្នាក់សួរមកខ្ញុំជាមួយកាំភ្លើងភ្ជុងផង។
“បាទ មែនហើយ! ខ្ញុំគឺវណ្ណី... មានភារកិច្ចអ្វីចាំបាច់មែនទេលោកទើបមានអាវុធមកជាមួយបែបនេះ?” ប៉ូលិសម្នាក់ទៀតហុចក្រដាសមកខ្ញុំមួយសន្លឹក៖
“ក្រោមដីការបង្គាប់របស់តុលាការ យើងសុំចាប់ខ្លួនលោកពីបទរំលោភសេពសន្ថវៈ និងមនុស្សឃាតកាលពីរាត្រីថ្ងៃទី១៩ មេសា ២០០៩កន្លងទៅ ក្នុងនាមសម្ថកិច្ចសូមអញ្ជើញលោកទៅបំភ្លឺរឿងក្តីនេះបាទ”
ឮសមត្ថកិច្ចនិយាយបែបនេះខ្ញុំស្ទើរតែគាំបេះដូងដាច់ខ្យល់ស្លាប់... ព្រលឹងរបស់ខ្ញុំហោះហើរចេញ
ពីរាងកាយអស់រលីង... ខ្ញុំគ្មានប្រកែក និងគ្មានវាចាសូម្បីតែមួយម៉ាត់ទៅពួកគេ។ សមត្ថកិច្ចម្នាក់ផ្សេងទៀតទាញដៃខ្ញុំដាក់ទៅក្រោយហើយវាយខ្នោះ រួចនាំខ្ញុំដាក់លើរថយន្តចេញទៅ។ ចំណែកមិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ៗមានតែឈរមើលតាមក្រោយ ខ្ញុំមិនចេញស្តី ពួកគេមិនដឹងរឿងអ្វីទាំងអស់។ ខ្ញុំគ្មានអ្វីត្រូវនិយាយទៀតទេមានតែគុកប៉ុណ្ណោះជាជម្រកចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ...
បីថ្ងៃក្រោយមកសាលាមជ្រះក្តីបានបើកសវនាការជំនុំជំរះរឿងក្តីមួយនោះ។
ខ្ញុំក្នុងសម្លៀកបំពាក់ពិរុទ្ធជនឈរនៅមុខវង់ក្រចកសេះស្គមស្លេកស្លាំងរង់ចាំការវិនិច្ឆ័យរបស់តុលាការ។
“តុលាការជាទីគោរព! អង្គជំនុំជម្រះក្តីជាទីគោរព ពេលនេះតុលាការសូមបើកសវនាការជំនុំពិភាក្សាកាត់ក្តីជនជាប់ចោទឈ្មោះ ពុទ វណ្ណី ពីបទរំលោភសេពសន្ថវៈ និងមនុស្សឃាតលើរូបកាយរបស់ស្រ្តីរងគ្រោះឈ្មោះ ធិផាផន សនមីសៃ” ប្រធានអង្គចៅក្រមបានប្រកាសបើសសវនាការ។
“អង្គជំនុំជម្រះជាទីគោរព! ក្នុងនាមជាមេធាវីរបស់ជនរងគ្រោះខ្ញុំសូមចោទប្រកាន់លើជនជាប់ចោទឈ្មោះ ពុទ វណ្ណី ដូចតទៅៈ ក្រោយការសើបអង្កេតរបស់ក្រុមសមត្ថកិច្ចជំនាញ ទទួលលទ្ធផលថា ថ្ងៃអាទិត្យទី១៩ខែមេសាឆ្នាំ២០០៩ វេលាម៉ោងប្រាំបីយប់ ជនជាប់ចោទឈ្មោះ ពុទ វណ្ណីបានទៅទូរស័ព្ទនៅផ្ទះរបស់ជនរងគ្រោះ ពេលនោះជនរងគ្រោះនៅម្នាក់ឯង ក្នុងសម្លៀកបំពាក់រាត្រីបំរុងនឹងបិទហាងហើយចូលទៅសម្រាក ជនជាប់ចោទឃើញឱកាសល្អបែបនោះជនជាប់ចោទប្រើអំពើហិង្សារំលោភសេពសន្ថវៈជនរងគ្រោះយ៉ាងសាហាវ ហើយសម្លាប់បំបិទមាត់ យើងឃើញមានស្លាកស្នាមដូចជាខ្សែចងជនរងគ្រោះ ទូរស័ព្ទធ្លាក់ពីលើតុ និងអំបែងថូផ្កាបែកនៅពេលដែលជនរងគ្រោះរត់ចេញពីកន្លែងកើតហេតុ...”
“សូមអញ្ជើញលោកមេធាវីការពារជនជាប់ចោទ! តើលោកមានអ្វីដែលត្រូវបកស្រាយទៅលើការចោទប្រកាន់របស់មេធាវីជនរងគ្រោះ?” ព្រះរាជអាជ្ញាស្នើមកមេធាវីជនជាប់ចោទ។
“មេធាវីជនរងគ្រោះបានមកលើកូនក្តីរបស់ខ្ញុំបានទេ... ថ្ងៃកើតហេតុកូនក្តីរបស់ខ្ញុំមិនបានទៅទូរស័ព្ទនៅហាងរបស់ជនរងគ្រោះទេ តើមានភស្តុតាង និងសាក្សីឬទេដែលហ៊ានចោទប្រកាន់មកលើកូនក្តីរបស់ខ្ញុំបែបនេះ ?”
“សូមលោកមេធាវិដើមចោទបង្ហាញភស្តុតាងនិងសក្សី” អង្គចៅក្រមឲ្យមេធាវីដើមបណ្តឹង
“តុលាការជាទីគោរព! ចំពោះភស្តុតាងយើងប្រមូលបានតែខ្សែចំនង និងលុយកីបមួយចំនួននៅលើតុទទួលភ្ញៀវប៉ុណ្ណោះ តែយើងនៅមានសាក្សីសំខាន់ដែលបានឃើញលោក ពុទ វណ្ណី រត់ចេញពីផ្ទះរបស់ជនរងគ្រោះ”
ម្រះជាទីគោរព! ម៉ោងប្រមាណប្រាំបួនកន្លះយប់ ក្រោយពេលដែលខ្ញុំបាទបានមកចតរថយន្តនៅមុខផ្ទះរួចខ្ញុំបានឃើញលោក ពុទ វណ្ណី រត់ចេញពីផ្ទះរបស់ជនរងគ្រោះ ហើយប៉ះនឹងថូថ្កាដែលដាក់លើបង្គោលឈើនៅមុខផ្ទះជ្រុះមកក្រោម ខ្ញុំក៏មិនបានចាប់អារម្មណ៍មិនដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងឡើយគិតថាគាត់ស្រវឹងច្រើនជាង... ខ្ញុំបានឃើញតែប៉ុណ្ណេះ!”
“តុលាការជាទីគោរព! ចំពោះភស្តុតាងនិងសក្សីមិនអាចចោទប្រកាន់កូនក្តីរបស់ខ្ញុំបានទេ... ព្រោះថាសាក្សីមានតែម្នាក់ដែលឃើញហេតុការណ៍នេះ... អាចនិយាយបានថាជាការមូលបង្កាច់ក៏ថាបាន”
“តុលាការសូមពេលដើម្បីសើបអង្កេតបន្តព្រោះភស្តុតាងនិងសាក្សីមិនអាចយកជាការបាន... សវនាការនេះនឹងបន្តការជំនុំជម្រះនៅសប្តាហ៍ក្រោយ... បិទសវនាការ!”
ក្រោយពីបិទសវនាការខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនអាចចោទប្រកាន់បានទេ តែខ្ញុំនៅក្នុងការឃុំខ្លួនបណ្តោះអាសន្ន។ ផ្នែកជំនាញផ្លូវភេទបានយកខ្ញុំទៅពិនិត្យឌីអិនអេ ដើម្បីផ្ទៀងផ្ទាត់ជាមួយទឹកអសុចិដែលជាប់រាងកាយជនរងគ្រោះ...
សាលាជម្រះក្តីមួយក៏បានធ្វើឡើងសារជាថ្មីក្រោមរឿងក្តីចាស់របស់ខ្ញុំ តែពេលនេះមានគ្រូពេទ្យជំនាញចូលរួមផង... ម្តងនេះខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមថាបានរួចខ្លួនឡើយ។ នៅពីមុខរដ្ឋអាជ្ញាតុលាការពេលនេះខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានព្រលឹងនៅក្នុងខ្លួនទៅហើយ គ្មានសង្ឃឹមថាបានទៅស្រុកជួបជុំបងប្អូនទៀតទេ។
“អង្គជំនុំជំរះក្តីជាទីគោរព! ថ្ងៃនេះតុលាការសូមបើកការជំនុំជំរះរឿងក្តីរំលោភសេពសន្ថវៈបន្ត... សូមអញ្ជើញលោកមេធាវីដើមបណ្តឹងធ្វើសេចក្តីចោទប្រកាន់...”
“តុលាការជាទីគោរព! ក្នុងនាមជាមេធាវីដើមបណ្តឹងខ្ញុំបាទបានរកឃើញភស្តុតាងថ្មីដូចជា តាមការត្រូតពិនិត្យអសុចិរបស់ជនជាប់ចោទ និងអសុចិដែលជាប់នឹងរាងកាយរបស់ជនរងគ្រោះបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា មានស៊ែនដូចគ្នា ដូច្នេះអាចបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថាជនជាប់ចោទបានរំលោភជនរងគ្រោះហើយសម្លាប់ពិតមែន...” មេធាវីដើមបណ្តឹងបញ្ជាក់ពីភស្តុតាងថ្មីដែលគ្រូពេទ្យពិសោធន៍បានរកឃើញ។
“លោកមេធាវីការពារជនជាប់ចោទមានអ្វីត្រូវកែសំរួលឬតវាទៀតទេ?” ក្រឡាបញ្ជីបញ្ជាក់ស្នើសុំតវា។
“តុលាការជាទីគោរព! ក្រោមការចោទប្រកាន់របស់តុលាការនៅមិនគ្រប់គ្រាន់ដែលអាចឲ្យកូនក្តីរបស់ខ្ញុំទទួលកំហុសបានទេ ព្រោះថាស៊ែនរបស់មនុស្សអាចមានលក្ខណៈដូចគ្នាច្រើន មិនអាចសន្និដ្ឋានថាជាស៊ែនរបរកាន់នេះ...”
“តុលាការជាទីគោរព! ក្រៅពីភស្តុតាងនេះខ្ញុំបាទនៅមានភស្តុតាងមួយសំខាន់ទៀតគឺសេចក្តីបញ្ជាក់របស់ក្រសួងប្រៃសណីយ៍ និងទូរគមនាគមន៍នៅឯបរទេសបានបញ្ជាក់ថា លេខទូរស័ព្ទដែលហៅចេញចុងក្រោយនៅរាត្រីកើតហេតុនោះ ជាខ្សែទូរស័ព្ទមិតភ័ក្តជិតស្និទ្ធរបស់ជនជាប់ចោទតែម្តង... នេះអាចបញ្ជាក់បានថាជនជាប់ចោទហៅចេញទៅបរទេសហើយពេលហៅម្ចាស់ផ្ទះឲ្យគិតលុយនោះក៏ឆ្លៀតឱកាសបេះបោចរាងកាយជនរងគ្រោះតែម្តង ពេលដែលជនរងគ្រោះមិនព្រមតាមក៏ប្រើហិង្សា ចាប់ចងដៃជើងជននរងគ្រោះរំលោភ ក្រោយមកក៏សម្លាប់បំបិទមាត់...”
“លោកមេធាវីការពារជនរងគ្រោះនៅមានអ្វីអះអាងទៀតទេ ចំពោះភស្តុតាងទាំងនេះ?” ចំពោះសំនួរស្នើចុងក្រោយរបស់ក្រឡាបញ្ជីធ្វើឲ្យមេធាវីរបស់ខ្ញុំរកអ្វីមកបកស្រាយយមិនបាន ហើយងាកមករកខ្ញុំទំនងជាចង់និយាយអ្វីមិនដឹង។ ខ្ញុំលើកដៃរាហាមគេព្រោះឃើញគេប្រហែលជាអស់អ្វីដែលត្រូវនិយាយហើយមើលទៅ៖
“តុលាការជាទីគោរព! ចំពោះអ្វីដែលបានបង្ហាញមកខាងដើមនោះជាការពិតមួយចំនួន... ខ្ញុំសារភាពចំពោះមុខច្បាប់... នៅរាត្រីកើតហេតុនោះខ្ញុំបាទបានទៅទូរស័ព្ទទៅមិត្តភក្តិមែន ក្រោយពេលខ្ញុំទូរស័ព្ទចប់នាងក៏ហូសដៃខ្ញុំហើយផ្តួលខ្ញុំទៅលើសាឡុងដោយយកសោរឃ្លុំផ្លាស្ទិកចងដៃរបស់ខ្ញុំរួចរំលោភរាងកាយរបស់ខ្ញុំទាំងកំរោល ប្រៀបបាននឹងម្រឹកដាច់ចំណីច្រើនថ្ងៃហើយអ៊ីចឹង... ក្នុងសភាពនៅក្នុងចំណងខ្ញុំមិនអាចបំរាស់រួច ភារកិច្ចនៅលើសាឡុងនៅរាត្រីនោះនាងជាអ្នកសម្រេចតែម្នាក់ឯងស់នាងសង្គ្រប់លក់លើទ្រូងរបស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនអាចដឹងថានាងសន្លប់ឬស្លាប់ឬក៏យ៉ាងណានោះទេ។ ក្រោករួចខ្ញុំក៏ប្រញ៉ាប់គេចចេញពីទីនោះតែម្តង...”
“បើតាមពាក្យសារភាពរបស់ជនជាប់ចោទ... តុលការអាចសន្និដ្ឋានបានថាជនជាប់ចោទមិនបានសម្លាប់មនុស្សទេ... ហើយបើតាមការវិន្និច្ឆ័យរបស់ពេទ្យបញ្ជាក់ថាជនរងគ្រោះស្លាប់ដោយការគាំងបេះដូង ដូចនេះតុលាការយល់ថារឿងក្តីនេះជារឿងក្តីដែលកើតឡើងពីភាគីជនរងគ្រោះជាអ្នកផ្តើម ដូច្នេះត្រូវទទួលចំណែកខុសត្រូវរួមគ្នា តែនៅពេលនេះស្ថិតក្នុងរឿងក្តីដែលធ្វើឲ្យអ្នកដ៏ទៃស្លាប់ដោយអចេតនា ... តុលាការសម្រេច ផ្តន្ទាទោសចំពោះជនជាប់ចោទឈ្មោះ ពុទ វណ្ណី ដាក់ពន្ធនាគារអស់មួយជីវិត តែដោយយល់ឃើញថាទោសកំហុសរបស់ជនរងគ្រោះបានរួមគំនិតជាមួយជនជាប់ចោទនោះ តុលាការសំរួលសំរាលទោសមកត្រឹមតែម្ភៃប្រាំឆ្នាំដោយរាប់ចាប់ពីថ្ងៃចោទប្រកាន់នេះតទៅ... បិទសវនាការ”
ក្រោយពេលតុលាការកាត់ក្តីចេញមក ខ្ញុំត្រូវបានភា្នក់ងារប៉ូលិសយុត្តិធម៌នាំខ្ញុំចូលក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងមួយដែលបិទជិត និងរបារដែកយ៉ាងមុំាំ។ ពេលនេះអ្វីៗដែលខ្ញុំបានសាងមកត្រូវបានបញ្ចប់នៅក្នុងគុកនេះហើយ តើក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំគិតយ៉ាងណានៅពេលដែលលោកបានដឹងរឿងរបស់ខ្ញុំ ពីថ្ងៃនេះតទៅខ្ញុំមិនបានស្គាល់ស្រុកកំនើតទៀតហើយ... វិធីចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំមានតែការស្រែកយំលាមិត្តភ័ក្តិហើយឈានជើងសន្សឹមៗក្រោមការបណ្តើររបស់សមត្ថកិច្ច... វាចាថាលានឹងយំថ្ងួចថ្ងូររបស់ខ្ញុំបានអូសបន្លាយភ្លេចបាយទឹកអស់ជាច្រើនថ្ងៃ... ទេវតាហេតុអ្វីក៏អយុត្តិធម៌ចំពោះរូបខ្ញុំបែបនេះ... ឆ្នាំថ្មីហេតុអ្វីបានជាមិននាំមកនូវរបស់ថ្មីៗសម្រាប់រូបខ្ញុំអញ្ចឹង...!!!
“ហេ!... ហ៊េ!...វណ្ណី...!!! ក្រោកឡើង! ឯងកើតអីហ្នឹង... ហេតុអ្វីបានជាឯងយំ...?” មិត្តភក្តិដែលគេងនៅក្បែរគ្រែរបស់ខ្ញុំមកដាស់ខ្ញុំ... ខ្ញុំស្ទុះឡើងទាំងញើសហូរជោគខ្លួនមមីមមើ ទឹកភ្នែកហូររហាមហើយឆ្ងល់ហេតុអ្វីនៅក្នុងបន្ទប់ងងឹតម្លេះ! ខ្ញុំជូតទឹកភ្នែកចេញ ស្រវាខ្នើយមកអោបហើយញញឹមទាំងសំនើច៖
“គ្មានអ្វីទេ! ឯងគេងវិញចុះ...!” ខ្ញុំប្រាប់ទៅគេតែគេក៏សួរដោយក្តីងឿងឆ្ងល់៖
“បើមិនអី... ហេតុអ្វីឯងយំកណ្តាលយប់បែបនេះ...?”
“គ្មានរឿងអ្វីទេសម្លាញ់គ្នាគ្រាន់តែយល់សុបិនបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ...”
“នៅថាបន្តិចបន្តួចទៀត... យំឡើងផ្អើលគេងឯង...! រំខានមែនដេកវិញហើយវ៉ីយ... នៅយំម្នាក់ឯងចុះ!”
ខ្ញុំញញឹមទទួលម្នាក់ឯងហូសចិត្ត... ហេតុអ្វីបានជាមានសុបិនចង្រៃនេះកើតឡើងអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំប្រះខ្នងលើពូកសារជាថ្មីក្នុងចិត្តក្តុកក្តួល ហើយគិតក្នុងចិត្តគិតថា រាត្រីនេះវាជារាត្រីដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ជីវិតខ្ញុំ... វានាំខ្ញុំឲ្យក្លាយជាអ្នករំលោភ និងសំលាប់មនុស្សហើយជាប់គុកទៀត...។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាយប់ស្អែកមិនអាចដូចយប់ម៉ិញនេះទៀតទេ! ហើយរឿងរ៉ាវយប់ម៉ិញនេះមិនអាចកើតមាននៅក្នុងជីវិតខ្ញុំបានទៀតដែរ...
រឿងរ៉ាវកើតឡើងក្នុងសុបិនរបស់អ្នកនិពន្ធ
រាត្រីថ្ងៃអាទិត្យទី១៩ មេសា២០០៩
សរសេរចប់ថ្ងៃច័ន្ទទី២០ មេសា២០០៩
ម៉ោង០៣.១៩នាទីព្រឹក
ដោយ ឡឹក ជំនោរ
No comments:
Post a Comment